شهید آیت الله سید محمد علی قاضی طباطبایی

سید محمد علی فرزند حاج میرزا باقر قاضی طباطبایی، ششم جمادی الاول سال 1331ه.ق در شهر تبریز متولد شد و در دامان پر مهر مادری که از تربیت یافتگان مکتب اسلام بود، پرورش یافت. او تحصیلات مقدماتی را تحت نظر میرزا محمدحسین و میرزا اسدالله قاضی طباطبایی گذراند و در شانزده سالگی به همراه پدرش ابتدا به تهران و سپس به مشهد تبعید شد. در سال 1359 ه.ق برای تکمیل مبانی علمی و مسلح شدن به سلاح علم و ایمان برای مبارزه با طاغوتیان راهی شهر مقدس قم شد و در سال 1369 ه.ق (ده سال بعد) در ادامه تلاشهای علمی‌اش به نجف اشرف عزیمت کرد. او که در قم با امام خمینی (ره) آشنا و شیفته شخصیت برجسته ایشان شده بود، با شروع دوره جدید مبارزات به رهبری آن حضرت به عنوان یکی از ارکان مبارزه، رهبری مردم غیور آذربایجان را عهده‌دار شد. و سرانجام در سال 1348 به زنجان تبعید گشت. پس از چهار ماه به تبریز بازگشت و آنجا را به سنگری مستحکم برای دفاع از حریم اسلام تبدیل کرد. منزل آیت الله قاضی طباطبایی همواره پناهگاهی امن برای مبارزات، جوانان و مجروحان بود. قیام قهرمانانه مردم تبریز در 29 بهمن ماه 1356 نیز با هدایتهای این شخصیت عظیم صورت گرفت. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در مرداد ماه 1358 طی حکمی از سوی امام خمینی (ره) به عنوان نماینده تام‌الاختیار و امام جمعه تبریز منصوب گردید. نماز عید قربان سال 1358 به امامت آیت الله قاضی طباطبایی اقامه شد و شب هنگام منافقین سیه‌دل، این عاشق خدا و مجاهدنستوه را قربانی کردند و ملتی را به داغ نشاندند. روحش شاد.

شهید آیت الله مدنی

سید اسدالله مدنی درسال 1293 ه.ش در دهخوارقان دیده به جهان گشود. پدرش آقا میر علی بزاز بود. در 4 سالگی مادر و در 16سالگی پدر خود را از دست داد. و در عنفوان جوانی جهت کسب معارف اسلامی وارد شهر قم شد. او مبارزه خود را علیه رژیم پهلوی این شهر آغاز کرد و به دلیل همین تحرکات به آذرشهر تبعید شد. درآذر شهر در اولین اقدام با فرقه ضاله بهائیت به مبارزه برخاست و مردم را در برچیدن کارخانه مشروب‌سازی این شهر دعوت نمود. به دلیل ادامه مبارزات مجبور به ترک شهر شد و به نجف اشرف عزیمت کرد. او پس از تبعید امام همواره در کنار ایشان بود و بارها و بارها به ایران آمده و در شهرهای مختلف پیام‌آور ادامه مبارزه شد. و به همین دلیل شدیداً تحت نظر ساواک بود. در سال 1351 به خرم‌آباد آمده با سمت نماینده و وکیل تام الاختیار امام در مبارزه، به فعالیت پرداخت. ساواک که ازنفوذ ایشان در بین مردم می‌ترسید با نوشتن شبنامه و نامه‌های توهین‌آمیز سعی در ترور شخصیت ایشان کرد که با هوشیاری مردم و علما این طرح ناکام ماند. ناگزیر در سال 1354 ایشان را به نوآبار ممسنی تبعید کردند ولی سخنرانیها و افشاگریها و محبوبیت ایشان در بین مردم باعث شد تا از آنجا به گنبد کاووس تبعید شوند اما از آنجا که در هر جا پا می‌گذاشت آنجا را به کانون مبارزه بدل می‌کرد ساواک او را بندر کنگان و سپس به مهاباد تبعید کرد. در تمام این شهرها مردم را به تقلید از امام دعوت کرده و رساله ایشان را با تمام محدودیت‌های موجود بین مردم پخش می‌کرد. پس از پیروزی انقلاب به عنوان نماینده مردم همدان در مجلس خبرگان قانون اساسی برگزیده و پس از شهادت اولین شهید محراب شهید قاضی طباطبایی، امام جمعه تبریز ایشان از طرف امام نماینده و امام جمعه تبریز شدند. در آن ایام در خنثی‌کردن فتنه‌های حزب خلق در تبریز نقش به سزایی داشتند و با حضور خود درجبهه‌ها و بوسیدن دست رزمندگان و شرکت در مراسم دعا و نیایش مشوقی برای رزمندگان بودند. سرانجام این مجاهد خستگی‌ناپذیر در شهریور سال 1360 در حال اقامه نماز جمعه به دست منافقین کوردل به شهادت رسیدند.

شهید آیت الله اشرفی اصفهانی

آیت الله اشرفی اصفهانی در سال 1279 ه.ش در خمینی شهر اصفهان در یک خانواده روحانی دیده به جهان گشود. چون او را هدیه خدا می‌دانستند او را عطا الله نامیدند. از سن 5 سالگی تحصیل علم را شروع کرد و در 13 سالگی برای ادامه تحصیل به اصفهان رفت. پس از 10 سال تحصیل مداوم در حوزه علمیه اصفهان در سن 22 سالگی به حوزه علمیه قم مراجعت نمود. ایشان نزد اساتیدی چون امام (ره) کسب علم کرد. به دنبال تاسیس حوزه علمیه کرمانشاه توسط آیت الله بروجردی در سال 1335 به دستور این مرجع بزرگ به کرمانشاه رفت. ایشان از علاقمندان به حضرت امام بودند. وجوهات را جمع‌آوری می‌کردند و برای امام به قم می‌فرستادند. در سال 1342 به عنوان نماینده امام در کرمانشاه منصوب شدند. به خاطر فعالیتهای زیاد، رژیم قصد تبعید ایشان را داشت که علاقمندی شدید مردم باختران به این مرد دانشمند آنان را نا کام گذارد. بعد از شهادت فرزند برومند امام و اوجگیری نهضت ایشان فعالیت خود را گشترش داد تا جایی که پس از تبعید امام از عراق به پاریس توسط ساواک دستگیر و مورد بازجویی قرار گرفت. در آستانه ورود امام به ایران در اعتراض به بسته شدن فرودگاه جزو متحصنین در دانشگاه تهران بود. پس از پیروزی انقلاب در سال 1358 طی حکمی امام ایشان را به سمت امام جمعه کرمانشاه انتخاب کردند. او در ایام جنگ با لباس رزم در جمع رزمندگان حاضر شده به ایشان روحیه‌ای تازه می‌بخشید و بالاخره در تاریخ 23 مهر ماه 1360 در ماه محرم در سن 82 سالگی در محراب عبادت به دست منافقین به شهادت رسید.

شهید آیت الله دستغیب

سید عبدالحسین در عاشورای 1332ه. ق در شیراز متولد شد و از همان کودکی کمر به غلامی‌ حسین بست. تا سن 12 سالگی نزد پدر به تحصیل علم پرداخت و پس از فوت ایشان مراقبت و تکفل خانواده را بر عهده گرفت. مدتی بعد برای کسب معارف اسلامی‌ به نجف سغر کرد و در خدمت بزرگان دانش آموخت. هنگامیکه به شیراز بازگشت مردم او را به عنوان امام جماعت مسجد جامع برگزیدند. به دلیل کمبود جا برای نماز گزاردن، او تصمیم به تعمیر مسجد گرفته خود نیز دوشادوش مردم کارکرد. در سال 1341 با آغاز مبارزات حضرت امام (ره) ایشان نیز پیغام دادند که من هم در شیراز آماده‌ام و از آن تاریخ به بعد مستقیماً با امام (ره) در ارتباط بود. هر شب پس از نماز مغرب و عشاء برای نماز گزاران سخنرانی می‌کرد و به افشاگری ظلم طاغوتیان می‌پرداخت. به راستی دستغیب در سالهای او ج‌گیری انقلاب اسلامی‌ ایران ایشان مسئولیت نمایندگی مردم فارس در مجلس خبرگان را بر عهده گرفته و به فرمان امام و درخواست مردم امام جمعه شیراز شدند. آیت الله دستغیب که همواره از حافظان نظام مقدس جمهوری اسلامی‌ ایران بود، در روز جمعه 20 آذر 1360 (1402ه.ق) به دست منافقان کوردل، به شهادت رسید. یادش گرامی.

شهید آیت الله صدوقی

محمد درسال 1327 ه.ق در خانواده ای روحانی در یزد چشم به جهان گشود. پدرش میرزا ابوطالب از علمای وارسته آن دیار بود. او تحت سرپرستی پسر عمویش به تحصیل علوم دینی مشغول شد و شرح لمعه را در مدرسه عبدالرحیم خان یزد آموخت. درسال 1349 به قم هجرت کرد و 21 سال در قم اقامت گزید. اقامتش در آن شهر ششمین سال حکومت رضاخان و اوج فشار بر روحانیون و مذهبیون مصادف گشت. ایشان از بدو ورود به قم هم صحبتی امام را برگزیده و گاه در تمام شبانه روز با ایشان بود. صدوقی از طرفداران جدی فدائیان اسلام بوده منزل ایشان پناهگاه شهید نواب صفوی و یارانش بود. او در عین اینکه به تدریس اشتغال داشت تحصیل هم می کرد و گاه برای امرار معاش خود در منطقه عباس آباد قم به کشاورزی می پرداخت. ایشان در پی درخواستهای مکرر مردم یزد به این شهر مهاجرت کرد و مورد استقبال بی نظیر مردم قرار گرفت. با ورود به یزد حوزه درس تشکیل داده و خدمات عمرانی بسیاری داد. از سال 41 تا سال 43 به عنوان عنصری مبارز نقش هماهنگ کننده روحانیون و مردم، با اقدامات امام را بر عهده داشت. پس از تبعید امام مبارزات وسیعی را آغاز کرد. بیانیه و اطلاعیه می داد و به همراه اطلاعیه های امام به شهرهای دیگر می فرستاد و مردم و علما را به مبارزه دعوت می کرد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایشان برای تدوین قانون اساسی راهی مجلس خبرگان شدند و پس از آن به عنوان نماینده امام و امام جمعه به شهر یزد رفتند. درایت و مدیریت ایشان باعث شد استان یزد از کمند توطئه ها دور بماند. ایشان در برهم چیدن خانه های تیمی منافقین نقش به سزایی داشتند. با وجود کبر سن در جبهه حضور می یا فتند و باعث شور و نشاط در جبهه ها می شدند. حضور ایشان در عملیات بیت المقدس و فتح خرمشهر همیشه در یادها زنده است. سرانجام در روز یازدهم تیرماه سال 1361 با لبان روزه در سن 75 سالگی در محراب عبادت (نمازجمعه) به دست منافقین کوردل به شهادت رسیدند.

شهید آیت الله سید محمد باقر حکیم

در سال 1317 در جوار بارگاه ملکوتی امیر‌مومنان در شهر نجف اشرف قدم به عرصه گیتی نهاد. دیدگانش را که گشود، گنبد زیبا و طلائی امام اول شیعیان در قاب چشمانش جای گرفت. او از همان آغاز کودکی به حوزه علمیه رفت و تمام تلاش خود را مصروف آموختن علوم قدیم و فقه اسلام نمود. پدرش «آیت‌الله سید محسن حکیم» رهبر شیعیان مبارز بود، (1348-1333) او نیز در مکتب مبارزه درس آموخت و در جرگه مبارزان قرار گرفت و از سال 1335 فعالیت سیاسی خود را آغاز نمود. وی پس از شهادت دوست و همرزم دیرین خود‌، آیت‌الله سید محمد باقر صدر در سال 1358 به ایران مهاجرت کرد. آیت‌الله حکیم همواره موضعی ضدآمریکایی داشت و همیشه خواستار خروج دست‌نشانده‌ها و عوامل این کشور در عراق بود، صدام به علت کینه و قساوت دیرینه خود با فرزندان زهرای اطهر (س) در سال 1361، 125 تن از اعضای خانواده آیت‌الله حکیم را بازداشت و 29 تن از آنان را به شهادت رساند. برادر دیگرش (سید مهدی حکیم) در سال 1366 توسط عوامل رژیم عراق در «سودان» به شهادت رسید. آیت‌الله سید محمد باقر حکیم در سال 1360 به همراه یاران همرزم و شیعه خود مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق را بنیان نهاد و در سال 1362 به ریاست این حزب منصوب شد. سرانجام این روحانی مبارز و فداکار پس از گذراندن 23 سال تبعید در ایران در اردیبهشت ماه سال 1382 به میهن خویش بازگشت و در روز جمعه هفتم شهریورماه سال 1382 پس از اتمام مراسم نماز جمعه هنگام خروج از «باب‌القبله» در حرم امیرمومنان (ع) به شهادت رسید. عاملان این فاجعه عظیم با قرار دادن بمب داخل ماشین آیت‌الله حکیم بار دیگر قساوت خود و مظلومیت فرزندان زهرای اطهر (س) را به جهان ثابت نمودند. از ایشان 40 کتاب و 10 مقاله فرهنگی به یادگار مانده است.